Ĉi tiu artefarita tigo detritiko, kvankam nur artefakto, estas preskaŭ perfekta reproduktaĵo de la ĉarmo de la naturo. La tribranĉaj branĉoj, kiel la precipitaĵo de la jaroj, densigas la ĝojon de la rikolto kaj la semojn de espero. Ĉiu greno de tritiko estas plena kaj brila, kvazaŭ ĝi estus donaco de Patrino Tero, kaj homoj ne povas ne voli tuŝi ĝin milde kaj senti la temperaturon de la naturo.
Ĝia koloro ne estas laŭta, sed ĝi havas trankvilan belecon. La hela orflava koloro, en la suno, aspektas aparte varma, kvazaŭ la suno estus milde dispecigita, ŝutita sur ĉi tiun branĉon de tritiko. Kiam la brizo blovas, ĝi milde svingiĝas, kvazaŭ flustre, rakontante la historion de kresko kaj rikolto.
Ĝi estas tia simpla simulaĵo de ununura branĉo de tritiko, sed ĝi alportis al mi senfinan revadon kaj kortuŝon. Ĝi estas ne nur ia ornamaĵo, sed ankaŭ ia spirita nutraĵo. Kiam ajn mi estas laca, ĝi ĉiam povas alporti al mi pacon kaj komforton, lasante min trovi pecon de mia propra pura lando en ĉi tiu brua mondo.
Ĝi ne bezonas florajn vortojn por plibeligi ĝin, nek komplikajn formojn por esprimi ĝin. Nur unu branĉo de tritiko sufiĉas por lasi nin senti la varmon kaj belecon el la fundo de niaj koroj. Eble tio estas la povo de simpleco. Simpla estas reveno al la beleco, estas reveno al la vera sinteno. En la komplika mondo, ni bezonas tian simplecon, por lavi la polvon de la animo, por trovi la originalon pura kaj bela.
Multfoje, ni ĉiam persekutas tiujn belajn kaj kompleksajn aferojn, sed ignoras la simplan kaj belan ekziston ĉirkaŭ ni. Fakte, vera feliĉo ofte kaŝiĝas en ĉi tiuj ŝajne ordinaraj aferoj. Dum ni dediĉas nian koron al sentado, al sperto, ni povas trovi la senfinan belecon en la vivo.
Afiŝtempo: 2-a de aprilo 2024