Maitasunaren lore-hizkuntzaren munduan, arrosa beti izan da maitasun sakonaren sinbolo klasikoa. Arrosa freskoak, hain xarmagarria eta usaintsua denak, jende askoren maitasun erromantikoaren irrika eta irrika darama. Hala ere, arrosa lehorreko erretze prozesuan sartzen denean eta forma osatugabe baina berezi batean aurkezten denean, neska gazte sutsu eta neurrigabe batetik, gorabehera asko bizi izan dituen baina xarmaz betetako gizon jakintsu bihurtzen dela dirudi, maitasunaren kapitulu bereizgarri eta hunkigarri bat idatziz.
Arrosa-sorta lehor erreak arrosa freskoen itxura potolo, heze eta erakargarritik desberdinak dira. Lehor erre ondoren, arrosa-petaloek lehengo potolotasuna eta distira galtzen dute, zimurtu eta zimurtu egiten dira, denborak ura errukigabe xurgatu izan balu bezala. Koloreak ez dira jada distiratsuak eta biziak, baizik eta tonu biziak galdu dituzte, ehundura sinple eta tristea aurkeztuz, denboraren belo mehe batek estalita baleude bezala.
Arrosa erre lehorren sorta forma ere berezia eta xarmangarria da. Arrosa freskoek beti burua altxatuta eta libreki loratzen dute, eta arrosa erre lehorrek, berriz, neurritasun eta sotiltasun ukitu bat ematen diote. Petalo batzuk apur bat kizkurtuta daude, bihotzeko lotsa eta samurtasuna xuxurlatzen ariko balira bezala. Beste batzuk, berriz, elkarri estu-estu lotuta daude, emozio preziatu hori zaintzen ariko balira bezala. Jada ez dira banako isolatuak, elkarri eusten diote eta batasunaren eta harmoniaren edertasuna erakusten duen multzo organiko bat osatuz.
Arrosa-sorta lehor erreak maitasunean konpromiso eta iraunkortasun mota gisa ere har daitezke. Lehor erretzean, arrosak kanpoko edertasuna galtzen du, baina jatorrizko forma mantentzen du, maitalearen leialtasuna eta maitasunean iraunkortasuna sinbolizatuz. Aurkitzen dituzten zailtasun eta tentazioak zenbaterainokoak izan arren, ez dute elkar erraz amore emango eta bizitzako erronkei elkarrekin aurre egingo diete.
Argitaratze data: 2025eko uztailak 1