I measc ruaille buaille agus corraíl an tsaoil, bíonn fonn orainn i gcónaí cúinne síochánta a aimsiú inar féidir lenár n-anamacha scíth a ligean agus inar féidir le filíocht fás go ciúin. Tá an crann maighnéile aonair atá á roinnt agam libh go léir cosúil le síóg mhín ag siúl ó dhoimhneacht an ama. I scoilteanna an ama, sceitseálann sé cúinne filíochta galánta dúinn, ag cur fiú na laethanta gnáth ag lonrú go geal.
Tá gach peitil beagán casta, le stua nádúrtha, amhail is dá mbeadh gaoth bhog air agus go bhfuil sé ag síneadh a sheasamh anois, ag bláthú a áilleachta go hiomlán. Tá na staimíní buí bog, cosúil le síoga a phógann an ghrian, scaipthe i measc na bpeitil, ag cur teagmháil beocht agus súgartha leis an magnolia seo.
San oíche, nuair a luím sa leaba agus nuair a fhéachaim ar an magnolia atá ag bláthú go ciúin ar an mbord cois leapa, is cosúil go scuabtar na trioblóidí agus an tuirse go léir i mo chroí ar shiúl i gceann nóiméid. Eascraíonn aura suaimhneach agus síochánta as na peitil faoin solas bog, rud a fhágann go mbraitheann mé mar a bheinn i mbrionglóid chiúin. Lena chuideachta, is féidir liom codladh go sámh gach oíche. Nuair a dhúisím ar maidin agus a fheicim a chuma álainn, beidh mo ghiúmar thar a bheith taitneamhach freisin.
Cuir i gcúinne an deisce é. Nuair a shuím ag an deasc, os comhair an ríomhaire nó leabhair agus mé tuirseach, fad is a fhéachaim suas ar an magnolia sin, beidh a áilleacht shimplí agus galánta i dteagmháil liom, agus tiocfaidh inspioráid ag borradh cosúil le spriongaí.
B’fhéidir go bhfuil an saol simplí, ach fad is a aimsímid agus a chruthaímid lenár gcroíthe, is féidir linn cúinne dár bhfilíocht shimplí agus galánta féin a leagan amach i scoilteanna an ama. Is eochair dúinn saol fileata a dhíghlasáil i maighnéil amháin. Cén fáth nach roghnaíonn tú ceann duit féin chomh maith agus ligfidh tú dó dul linn trí gach lá iontach?
Am poist: 25 Aibreán 2025