I sreabhadh borb an ama, táimid cosúil le taistealaithe sa saol glórach, ag brostú lenár gcosa, agus ár n-anamacha fillte sraith ar shraith ag an ngnóthacht agus an brú. Tá mionrudaí an tsaoil cosúil le gráinní gainimh míne, ag líonadh na mbearnaí inár gcroí de réir a chéile. Is cosúil go sleamhnaíonn na mothúcháin ghrá sin a bhíodh te agus álainn ar shiúl go ciúin gan aird, ag fágáil radharc lom agus uaigneach amháin. Soilsíonn hortensia aonair, cosúil le léas solais ag tolladh tríd an gceo, an cúinne dearmadta go domhain inár gcroí, ag ligean dúinn glacadh leis an saol arís agus an teas agus an grá a cailleadh le fada a fháil ar ais.
Tá peitil an hortensia seo déanta go cúramach as síoda mín, gach ceann acu cosúil le saol réadúil agus is cosúil go bhfuil siad in ann crith ag an teagmháil is lú. Ag lonrú le gliondar álainn faoi sholas na gréine, is cosúil go bhfuil scéal ársa agus mistéireach á insint aige. Ag an nóiméad sin, bhí mé gafa go hiomlán ag an hortensia aonair. Dhealraigh sé go raibh comhrá agam léi trasna ama agus spáis. Sa domhan gnóthach agus torannach seo, bhí sé cosúil le péarla síochánta, ag suaimhneas m'intinne suaimhneach láithreach. Chinn mé é a thabhairt abhaile agus pointe geal i mo shaol a dhéanamh de.
Tá an hortensia aonair seo ina dlúthchara i mo shaol. Chuir mé ar leac na fuinneoige i mo sheomra leapa é. Gach maidin, nuair a lonraíonn an chéad ghath gréine air tríd an bhfuinneog, is cosúil gur tugadh beatha dó, ag astú gliondar te agus mín. Shuífinn go ciúin cois leapa, ag breathnú air agus ag mothú an tsíocháin agus an áilleacht seo. Bhraith sé amhail is dá mba rud é go raibh mo chuid trioblóidí agus tuirse imithe ag an nóiméad seo.
Nuair a d’fhill mé abhaile le mo chorp tuirseach, chonaic mé go raibh an hortensia fós faoi bhláth go ciúin ansin, amhail is dá mbeadh fáilte romham ar ais. Bheadh mé réidh le stróc a chur ar a pheitil, ag mothú an uigeachta mhín, agus de réir a chéile imeoidh an tuirse agus an t-uaigneas i mo chroí.
Am an phoist: 23 Lúnasa 2025