An gas saorga seo decruithneacht, cé nach bhfuil ann ach déantán, is atáirgeadh beagnach foirfe é de dhraíocht an nádúir. Cosúil le deascadh na mblianta, comhdhlúthaíonn na craobhacha trí fhiáine lúcháir an fhómhair agus síolta na dóchais. Tá gach grán cruithneachta lán agus lonrach, amhail is dá mba bhronntanas ó Mháthair-Domhan é, agus ní féidir le daoine gan a bheith ag iarraidh teagmháil a dhéanamh leis go réidh agus teocht an nádúir a mhothú.
Níl a dhath ard, ach tá áilleacht chiúin air. Tá an buí órga éadrom, sa ghrian, an-te, amhail is dá mbeadh an ghrian ag brú go réidh, scaipthe ar an ngéag cruithneachta seo. Nuair a shéideann an ghaoth, luascann sé go réidh, amhail is dá mba i gcogar é, ag insint scéal an fháis agus an fhómhair.
Is insamhalta chomh simplí é de bhrainse cruithneachta amháin, ach thug sé aislingí gan teorainn dom agus ghluais sé. Ní hamháin gur cineál maisiúcháin é, ach cineál cothaithe spioradálta freisin. Aon uair a bhím tuirseach, is féidir leis suaimhneas agus sólás a thabhairt dom i gcónaí, lig dom píosa dá dtír íon féin a aimsiú sa domhan glórach seo.
Ní gá focail bhláthúla a bheith ann chun é a mhaisiú, ná ní gá foirmeacha casta a bheith ann chun é a chur in iúl. Is leor craobh amháin cruithneachta chun ligean dúinn an teas agus an áilleacht a mhothú ó bhun ár gcroí. B’fhéidir gurb é seo cumhacht na simplíochta. Is filleadh ar an áilleacht an simplíocht, filleadh ar an dearcadh fíor. Sa domhan casta, teastaíonn simplíocht den sórt sin uainn, chun deannach an anama a ní, chun an bunús íon agus álainn a aimsiú.
Go minic, bíonn muid i gcónaí ag saothrú na rudaí áille casta sin, ach déanaimid neamhaird den saol simplí agus álainn atá thart orainn. Déanta na fírinne, is minic a bhíonn fíor-shonas i bhfolach sna rudaí seo a bhfuil cuma ghnáth orthu. Chomh fada agus a chuireann muid ár gcroí ag mothú, ag taithí, is féidir linn áilleacht gan teorainn a aimsiú sa saol.
Am an phoist: 02 Aibreán 2024