Սալորածաղկի մեկ կտրված ճյուղ՝ ձմռան ամենաջերմ և ամենահանգստացնող լույսը

Երբ կծող սառը քամին կտրում է այտերը՝ ինչպես դանակ, և երբ երկիրը ծածկվում է ձյան հաստ շերտով, աշխարհը, կարծես, ընկնում է լռության և ցրտի մեջ։ Ձմեռային դաժան ցրտը մարդկանց քայլերը շտապեցնում է, և նրանց տրամադրությունը, կարծես, սառեցնում է այս միապաղաղ սպիտակը։ Սակայն, այս թվացյալ անկենդան եղանակին, մի փոքրիկ սալորենու ծաղիկ աննկատ մտավ իմ կյանք, ինչպես ձմռան ամենաջերմ բուժիչ լույսը՝ տաքացնելով սիրտս և լուսավորելով կյանքի գույները։
Այն լուռ կանգնած էր այնտեղ, կարծես հին պոեզիայից դուրս եկած փերի լիներ՝ ճառագելով մի այլաշխարհիկ հմայք։ Այս փոքրիկ սալորենու ծաղիկը միայնակ կանգնած էր իր ճյուղի վրա՝ պարզ ու նրբագեղ ձևով։ Ճյուղի վրա մի քանի փոքրիկ ու նուրբ սալորենու ծաղիկներ էին ցրված՝ քնքուշ ու խոնավ, կարծես հեշտությամբ կկոտրվեին դիպչելիս։ Առէջքները երկար էին, ինչպես գիշերային երկնքում փայլող աստղեր, հատկապես պայծառորեն առանձնանում էին թերթիկների ֆոնի վրա։
Դրա թերթիկների հյուսվածքը հստակ տեսանելի է, կարծես բնության կողմից մանրակրկիտ կերպով ստեղծված արվեստի գործ լինի: Յուրաքանչյուր թերթիկ թեթևակի գանգուր է, նմանվելով ամաչկոտ աղջկա ժպտացող դեմքին, ճառագելով կենսունակության և խաղային զգացողություն: Չնայած այն սիմուլյացիա է, այն այնքան կենդանի է, որ գրեթե կարելի է շփոթել իրականի հետ: Այդ պահին ես կարծես հոտոտեցի սալորենու ծաղիկների թույլ բույրը և զգացի այն դիմացկունությունն ու վճռականությունը, որով դրանք ծաղկում էին սառը քամու մեջ:
Ես այն դրեցի հին ոճի կապույտ-սպիտակ ճենապակյա ծաղկամանի մեջ և դրեցի հյուրասենյակի սուրճի սեղանին։ Այդ ժամանակվանից ի վեր այն դարձել է իմ կյանքի անբաժանելի մասը՝ լուռ ուղեկցելով ինձ յուրաքանչյուր ձմեռային օր։ Առավոտյան, երբ արևի առաջին ճառագայթը պատուհանից ներս է մտնում և ընկնում փոքրիկ սալորենու ծաղկի վրա, այն հատկապես հմայիչ և գեղեցիկ տեսք ունի։