Գրկեք մեկ հորտենզիա և վերագտեք կյանքում կորցրած ջերմությունն ու սերը

Ժամանակի ալիքավոր հոսքի մեջ, մենք նման ենք աղմկոտ աշխարհի ճանապարհորդների, որոնք շտապում են մեր ոտքերի հետ, մինչդեռ մեր հոգիները շերտ առ շերտ փաթաթված են զբաղվածության և ճնշման մեջ։ Կյանքի մանրուքները նման են ավազի մանր հատիկների, որոնք աստիճանաբար լցնում են մեր սրտերի բացերը։ Այդ մի ժամանակ տաք և գեղեցիկ սիրային զգացմունքները, կարծես, աննկատելիորեն անհետանում են՝ թողնելով միայն անպտուղ և միայնակ տեսարան։ Միայնակ հորտենզիան, ինչպես լույսի շող, որը թափանցում է մշուշի միջով, լուսավորում է մեր սրտերի խորքում գտնվող մոռացված անկյունը՝ թույլ տալով մեզ նորովի ընդունել կյանքը և վերականգնել վաղուց կորցրած ջերմությունն ու սերը։
Այս հորտենզիայի թերթիկները մանրակրկիտ կերպով պատրաստված են նուրբ մետաքսից, որոնցից յուրաքանչյուրը կենդանի է և, կարծես, կարող է դողալ աննշան հպումից։ Արևի լույսի տակ հմայիչ փայլով փայլելով՝ այն, կարծես, պատմում էր մի հին և խորհրդավոր պատմություն։ Այդ պահին ես ամբողջովին գերված էի միայնակ հորտենզիայով։ Թվում էր, թե ես նրա հետ զրույց եմ ունեցել ժամանակի և տարածության միջով։ Այս եռուն և աղմկոտ աշխարհում այն ​​նման էր խաղաղ մարգարիտի, որը անմիջապես հանգստացնում էր իմ անհանգիստ միտքը։ Ես որոշեցի այն տուն տանել և դարձնել լուսավոր կետ իմ կյանքում։
Այս միայնակ հորտենզիան դարձել է իմ կյանքի մտերիմ ուղեկիցը։ Ես այն դրել եմ ննջասենյակիս պատուհանագոգին։ Ամեն առավոտ, երբ արևի առաջին ճառագայթը պատուհանից այն է թափանցում, այն կարծես կյանք է ստացել՝ արձակելով նուրբ ու տաք լույս։ Ես լուռ նստում էի մահճակալի կողքին, դիտում էի այն և զգում այս հանգստությունն ու գեղեցկությունը։ Զգացողություն էր, որ իմ բոլոր խնդիրներն ու հոգնածությունը այս պահին անհետացան։
Երբ տուն վերադարձա ուժասպառ մարմնովս, տեսա, որ հորտենզիան դեռ լուռ ծաղկում էր այնտեղ, կարծես ինձ դիմավորելով։ Ես նրբորեն շոյում էի նրա թերթիկները՝ զգալով նուրբ հյուսվածքը, և աստիճանաբար հոգնությունն ու միայնությունը սրտումս անհետանում էին։