ჩაეხუტეთ ერთ ჰორტენზიას და ხელახლა აღმოაჩინეთ ცხოვრებაში დაკარგული სითბო და სიყვარული

დროის დინებაში,ჩვენ ხმაურიან სამყაროში მოგზაურებს ვგავართ, რომლებიც ფეხებს მიჰყვებიან, ჩვენი სულები კი ფენა-ფენა არის გახვეული დატვირთულობითა და წნევით. ცხოვრებისეული წვრილმანები ქვიშის წვრილ მარცვლებს ჰგავს, რომლებიც თანდათან ავსებენ ჩვენს გულებში არსებულ სიცარიელეს. ოდესღაც თბილი და ლამაზი სასიყვარულო გრძნობები, როგორც ჩანს, ჩუმად, შეუმჩნევლად ქრება და მხოლოდ უნაყოფო და მარტოსულ სცენას ტოვებს. ერთი მარტოსული ჰორტენზია, როგორც სინათლის სხივი, რომელიც ნისლში აღწევს, ანათებს ჩვენი გულის სიღრმეში დავიწყებულ კუთხეს, რაც საშუალებას გვაძლევს, ხელახლა მივიღოთ ცხოვრება და დავიბრუნოთ დიდი ხნის წინ დაკარგული სითბო და სიყვარული.
ამ ჰორტენზიას ფურცლები საგულდაგულოდ არის დამუშავებული ნატიფი აბრეშუმისგან, თითოეული მათგანი ცოცხალივითაა და თითქოს კანკალებს ოდნავი შეხებისას. მზის სხივების ქვეშ მომხიბვლელი ელვარებით ანათებს, თითქოს უძველეს და იდუმალ ისტორიას ყვება. იმ მომენტში, მარტოსულმა ჰორტენზიამ მთლიანად მოხიბლა. თითქოს მასთან დროისა და სივრცის მიღმა საუბარი მქონდა. ამ ხმაურიან და ხმაურიან სამყაროში ის მშვიდობიან მარგალიტს ჰგავდა, რომელიც მყისიერად ამშვიდებდა ჩემს მოუსვენარ გონებას. გადავწყვიტე, სახლში წამეღო და ჩემს ცხოვრებაში ნათელი წერტილი გამხდარიყო.
ეს მარტოსული ჰორტენზია ჩემი ცხოვრების ახლო თანამგზავრი გახდა. ის საძინებელში, ფანჯრის რაფაზე დავდე. ყოველ დილით, როდესაც მზის პირველი სხივი ფანჯრიდან ანათებს, თითქოს სიცოცხლე შესძინა, ნაზ და თბილ შუქს ასხივებს. ჩუმად ვიჯექი საწოლთან, ვუყურებდი მას და ვგრძნობდი ამ სიმშვიდესა და სილამაზეს. თითქოს ყველა ჩემი პრობლემა და დაღლილობა ამ მომენტში გაქრა.
როდესაც დაღლილი სხეულით სახლში დავბრუნდი, დავინახე, რომ ჰორტენზია ისევ მშვიდად ყვაოდა იქ, თითქოს მე მესალმებოდა. ნაზად ვეფერებოდი მის ფურცლებს, ვგრძნობდი მის ნაზ ტექსტურას და თანდათან გულში დაღლილობა და მარტოობა გამქრალიყო.