Inter vitae tumultum et tumultum, semper desideramus angulum tranquillum invenire ubi animae nostrae quiescere et poesis tacite crescere possint. Unica magnolia quam vobiscum communico similis est nymphae leni e profundo temporis ambulanti. In rimis temporis, angulum elegantis poesis nobis adumbrat, etiam dies ordinarios clare fulgere faciens.
Petalum quodque leviter curvatum est, arcu naturali, quasi aura leni modo expertum esset et nunc statum suum extendit, pulchritudinem suam plene efflorescens. Stamina molliter flava sunt, velut nymphae a sole osculatae, inter petala dispersa, magnoliae huic vitalitatem et iocositatem addentes.
Nocte, cum in lecto iaceo et magnoliam placide florentem in mensa iuxta lectum specto, omnes curae et lassitudo in corde meo momento evanescere videntur. Petala sub luce molli auram serenam et pacificam exspirant, me quasi in quieto somnio sentire facientes. Eius societate, singulis noctibus praecipue profunde dormire possum. Cum mane expergiscor et eius aspectum venustum video, animus meus quoque iucundissimus fiet.
In angulo mensae pone. Cum ad mensam sedeo, computatro vel libro versus, et fessus sim, dummodo ad illam magnoliam sursum aspiciam, eius simplicitate et elegantia pulchritudine tangar, et inspiratio velut fons erumpet.
Vita fortasse simplex est, sed dummodo cordibus nostris detegamus et creamus, angulum nostrae poesis simplicis et elegantis in rimabus temporis delineare possumus. Una magnolia nobis clavis est ad vitam poeticam reserandam. Cur non tibi quoque unam eligis et nos per omnem diem mirabilem comitari sinas?
Tempus publicationis: XXV Aprilis MMXXXV