Cum frigidus et mordax ventus per genas velut culter secat...et cum terra crasso nive tegitur, mundus in silentium et frigus cadere videtur. Aspera hiemis frigora gressus hominum festinant, et animi hoc albo monotono congelari videntur. Attamen, hac tempestate quasi exanimi, unus parvus pruni flosculus tacite vitam meam ingressus est, velut calidissima lux hiemis sanatrix, cor meum calefaciens et vitae colores illuminans.
Ibi tacite stabat, quasi nympha ex antiqua poesi emergente, alienum quoddam decorem exhalans. Hic parvus flos pruni solus in ramo suo stabat, forma simplici et eleganti. Plures flores pruni parvi et delicati in ramo sparsi erant, teneri et humidi, quasi facile si tangerentur frangerentur. Stamina longa erant, velut stellae micantes in caelo nocturno, praecipue clare contra petalorum scaenam eminentes.
Textura petalorum eius clare conspicitur, quasi opus artis a natura diligentissime elaboratum esset. Singula petala leviter curvata sunt, vultum puellae verecundae ridentis imitantia, sensum vivacitatis et iocositatis exspirantia. Quamquam simulatio est, tam realis est ut paene pro re vera haberi possit. Eo momento, mihi videbatur tenuem fragrantiam florum pruni olfacere et sensi firmitatem ac perseverantiam quibus in vento frigido florebant.
In vase fictili caeruleo-albo antiquo more collocavi et in mensa in atrio collocavi. Ex eo tempore, pars vitae meae indispensabilis facta est, me tacite comitans per singulos dies hibernos. Mane, cum primus radius solis per fenestram lucet et in parvum florem pruni cadit, praecipue venustus et pulcher apparet.
Tempus publicationis: XXII Augusti, MMXXXV