Cum par illud florum dupliciter anulatum dahliarum et rosarum siccarum in vitrea armario positum essetEtiam lux pomeridiana solis ad illud intertextum florum areolam trahi videbatur. In duobus anulis metallicis argenteo-cinereis, mollis dahliarum pulchritudo et intensus calor rosarum siccarum inter se implicabantur. Sine fragrantia florum verorum, tamen per formam congelatam, poema de collisione et fusione scriptum erat. Vestigia combustionis rosarum a flammis osculatarum, cum strato super stratum petalorum dahliarum intertexta, imago magis commovens fiebat quam ulla verba exprimere possent.
Rosa in interiore parte duplicis anuli fixa erat, mirabilem discrepantiam cum magnis liliis in exteriore parte creans. Emergentia rosarum siccatarum huic delicatae pulchritudini tactum igneum praebuit. Dum oculi a narcissis ad rosas moventur, quasi quis e nebula matutina veris in rogum autumnalem gressum esse sentitur. Duae atmosphaerae omnino diversae in tela conveniunt, attamen nulla discordiae sensus est.
Si illud in cubiculo iuxta lectum suspenderetur, inopinato solamen visus ante somnum fieret. Non sicut flores veri de marcescentia sollicitandum est, nec de pulvere removendo laborandum est. Attamen affectus hominum facilius quam ulla decoratio coniungere potest. Hic par anulorum duplicium velut prologus silens fungitur, memorias singulorum ex variis angulis extrahens et in areola florum inter se iungens ut novam fabulam forment. Non colorem clarum habet, sed textura sua dives, omnibus qui eum vident, propriam resonantiam invenire permittit.
In pariete pendet, silens et quietus, attamen cum plicabus et vestigiis ustionis petalorum suorum, fabulam fervidam et venustam omnibus praetereuntibus narrat.
Tempus publicationis: XVII Iul. MMXXXV