In tumultu et strepitu vitae modernae, anima saepe se fessam et perditam sentit. In medio huius torrentis rapidi, portum tranquillum desideramus ubi corda nostra refugium et solacium momentaneum invenire possint. Atque illae ornamenta muralia, taraxaci, orchidaceis et anemonibus stellatis in ferreo reticulo disposita, velut radius calidus lucis sunt, per tenebras vitae penetrans et lenissimum solacium interioribus nostris offerens.
Cum primum hoc ferreum cancellum tapetum vidi, quasi pictura vivida erat quae statim animum meum cepit. Cancelli ferrei, modo simplici sed magnifico, structuram regularem sed rhythmicam delineabant, quasi melodia antiqua, tempore expolita. Quisque versus fabulam continebat. Intra limites huius ferrei cancelli, taraxaca, orchides, et stellae cadentes singulae singularem venustatem emanabant. Quisque color erat quasi umbra somnii, sentientem quasi in mundo fabulae esse. Se invicem amplectebantur, inter se incumbentes, quasi infinitum calorem et amorem transmittentes.
Ex quo hic ferreus paries cancellatus in atrio domus nostrae suspendimus, pars vitae nostrae indispensabilis factus est. Quotidie mane, cum primus radius solis per fenestram in parietem fulget, totum cubiculum illuminatur.
Interea, praesentia ferri cancelli tactum humanistici saporis ornatui murali addit. Lineae eius regulares et textura dura cum mollitie florum vehementer discrepant, attamen inter se complent, altera alterius pulchritudinem augentes. Non solum ornamentum est in pariete pendulum, sed etiam refugium et solacium animis nostris. Somnium calidum et pulchrum nobis cum naturali pulchritudine et sapientia humana contexit, permittens nobis paululum solacii et roboris in medio vitae fessae invenire, et nos iuvans ut fortiter progrediamur.
Tempus publicationis: Kal. Aug. MMXXXV