In mundo linguae floralis amorisRosa semper fuit symbolum classicum profundae affectionis. Rosa recens, quae tam venusta et fragrans est, innumerabilium hominum desiderium et cupiditatem amoris romantici portat. Attamen, cum rosa processum siccationis subit et se forma imperfecta sed singulari praebet, ex puella fervida et effrenata in virum sapientem, multas vicissitudines expertum sed venustate plenum, transformari videtur, capitulum amoris singulare et commoventem scribens.
Rosae siccatae, quae in fasciculis florum combustae sunt, a rosarum recentium, quae plenae, humidae, et venustae specie differunt. Postquam siccatae sunt, petala rosae pristinam plenam corporis splendoremque amittunt, corrugata et contrahuntur, quasi aqua a tempore impie exhausta sit. Colores iam non clari et vividi sunt, sed intensos tonos amiserunt, texturam simplicem et hebetem exhibentes, quasi tenui velo temporis obtecta.
Forma fasciculi rosarum siccarum etiam singularis et venusta est. Rosae recentes semper se praebent capita alta tenentes et libere florentes, dum rosae siccae moderationem et subtilitatem addunt. Quaedam petala leviter curvata sunt, quasi verecundiam et teneritudinem in corde susurrantes. Quaedam autem arcte inter se conferta sunt, quasi illam pretiosam affectionem custodientes. Iam non sunt individua isolata, sed inter se innituntur et sustentantur, totum organicum formantes quod pulchritudinem unitatis et harmoniae ostendit.
Rosae siccae combustae fasciculi etiam pro quodam devotionis et perseverantiae in amore haberi possunt. Dum siccatur, rosa pulchritudinem externam perdit, sed formam pristinam retinet, fidem amantis et perseverantiam in amore significans. Quantumvis magnae sint difficultates et illecebrae quas offendunt, numquam facile se invicem desistent et simul vitae provocationes superabunt.
Tempus publicationis: Kal. Iul. MMXXXV