In flumine temporis fluenteSimiles sumus viatoribus in mundo strepituoso, pedibus festinantes, dum animi nostri stratis stratis a negotio et pressione involvuntur. Frivolitates vitae velut grana tenuia arenae sunt, quae paulatim hiatus in cordibus nostris complent. Illi olim calidi et pulchri amoris sensus tacite evanescere videntur sine conscientia, relinquentes tantum scaenam sterilem et solitariam. Una et solitaria hydrangea, velut radius lucis per nebulam penetrans, angulum oblitum in profundo cordibus nostris illuminat, permittens nobis vitam iterum amplecti et calorem et amorem diu amissos recuperare.
Petala huius hydrangeae ex serico subtiliter fabricata sunt, singula vivida similia et ad levissimum tactum tremere posse videntur. Sub sole fulgente, fabulam antiquam et arcanam narrare videntur. Eo momento, ab hydrangea solitaria penitus captus sum. Quasi per tempus et spatium cum ea colloquium haberem. In hoc mundo tumultuoso et strepente, quasi margarita tranquilla erat, mentem meam inquietam statim sedans. Constitui eam domum ferre et eam locum lucidum in vita mea facere.
Haec hydrangea solitaria mihi socia in vita cara facta est. In fenestra cubiculi mei eam collocavi. Quotidie mane, cum primus radius solis per fenestram eam affulget, quasi vitam accepisset, lenem et calidum splendorem emittens. Iuxta lectum quiete sedebam, eam spectans et hanc tranquillitatem et pulchritudinem sentiens. Quasi omnes curae et lassitudo hoc momento evanuissent.
Cum domum corpore fesso rediissem, vidi hydrangeam ibi adhuc tacite florere, quasi me recipientem. Petala eius leniter palpabam, texturam delicatam sentiens, et paulatim lassitudo et solitudo in corde meo evanescebant.
Tempus publicationis: XXIII Augusti, MMXXXV