Cum homines de florum pulchritudine loquuntur...solitim in florentibus et vibrantibus floribus animum intendunt. Sed cum fasciculum rosarum siccarum realis inveneris, subito intelleges amorem pluribus quam una forma venire. Stilum alium tempore captat, nobis permittens ut alia genera amoris intra aestheticam siccitatis latentem reseramus.
Hoc florum fasciculum in spatio colloca, et statim atmosphaera serena et romantica excitabitur. Si in armario ligneo solido in atrio collocatur et cum vetere olla fictili coniungitur, petala vinosa, cum levitate ligni et simplicitate argillae coniuncta, scintillam retro creant, quasi pictura oleo picta tempore carum; si in mensa cosmetica in cubiculo collocatur et in vase vitreo inseritur, petala rosea chocolata sub luce leniter fulgent, et iuxta ea, collectio poematum detrita collocatur, etiam aerem leni teneritudine temporis tranquilli imbuens; si in angulo armarii antiqui in museo relinquitur, cum atramento, charta, calamis et ornamentis veteribus harmonice misceri potest, forma sua arida vim tranquillam in spatium infundens.
Amor aestheticae exsiccationis in eius acceptatione imperfectionis posita est. Petala fasciculi rosarum artificialium exsiccarum fortasse non perfecte laevia sunt, colores fortasse non satis clari, et habitus fortasse non satis erectus. Sed propter has ipsas imperfectiones, animam vividam acquirit. Videtur nobis dicere: Pulchritudini numquam unum tantum exemplar habet. Marcescentia non est finis; est initium alterius vitae. Amor non necessario est grandis et spectaculosus efflorescens; potest etiam esse quieta et stabilis seditio.
Tempus publicationis: XVI Iul. MMXXXV