In vita urbana occupata, semper cupimus angulum quietum invenire, ut animae momentum quietis adipiscamur. Domus, ut locus vitae nostrae magni momenti, ornatus eius et atmosphaera praecipue valent. Hodie, te in mundum domesticum plenum somniorum et amoenum ducere liceat, simulationem singularis taraxaci, cum singulari venustate, ut vitae domesticae nostrae colorem diversum addat.
Taraxacum singulare simulatum, cum exquisito consilio et forma reali, amorem innumerabilium hominum conciliavit. Non est ephemerum et fragile sicut verum taraxacum, sed diligenter elaboratum est ut diu pulchritudinem et recentem speciem retineat. Quaeque petala a natura sculpta esse videntur, textura delicata et dives; et stamina aurea, sed etiam fulgentia, sicut sol aestivus, calida et clara.
Super mensam in atrio colloca, vel super mensam iuxta lectum in cubiculo, pulchrum prospectum creare potest. Nocte adveniente, lux reflectitur, lumen quasi emittit, mysterium et romanticismum toti spatio addens. Et cum fessus domum redis, eam ibi quietam stantem videris, cor inexplicabilis calor et pax exsultabit.
Taraxacum spem et libertatem significat, eius semina vento dispersa sunt, somnia et studia significantes. Tale taraxacum in domo tua ponere tibi dicere videtur, quamvis difficilis vita sit, animum servare debere ad somnia persequenda et progrediendum.
Non solum stilum totius domus augere potest, sed etiam voluptatem et quietem vitae nostrae afferre. Quotiescumque id videmus, donum et curam a natura sentimus.
Domus est scaena vitae nostrae et portus cordium nostrorum. Et simulatio singularis taraxaci, quasi saltatricis elegantis, in hac scaena saltantis, ut vitam domesticam quasi somnium deducamus.
Tempus publicationis: XXII Martii, MMXXIV