Ramus singularis quinque taraxaci, quasi radius lucis in vita est, tacite mihi ad illuminandos illos parvos angulos plenos poesia.
Cum primum hoc taraxacum vidi, forma eius singulari vehementer captus sum. A taraxaco communi unico capite diversus, quinque iocosos et amoenos taraxaci pompomos in tenui sed robusto caule florali habet, quasi quinque elfi familiares, fabulam venti narrantes. Caulem floralem leniter verte, pompomus deinde leviter quatitur, levi gestu, quasi proximo momento ventum vectus abiret, distantiam suam quaerens, plena vitalitate et vitalitate.
In omnibus angulis domus collocatum, inexpectatam atmosphaeram poeticam afferre potest. In fenestra cubiculi mei posui, et primi radii solis matutini ingressi quinque pompomas illuminaverunt, et alba lanugo auro obducta est, totumque cubiculum halo somniorum involutum esse videbatur. Quotiescumque aura leniter flat, cortinae cum vento volitant, taraxacum quoque leniter oscillans; eo momento, totum mundum lenem et pulchrum fieri sentio.
In mensa in atrio, etiam pulchrum prospectum conversum est. Amici domum venientes, cum hoc singulare taraxacum viderint, ab eo allicientur, et telephona mobilia sua extrahent ut imagines capiant. Eius ingenium recens et naturale varia supellectilia in atrio ornat, totum spatium venustatem peculiarem addens. Post diem occupatum domi, in lecto sedens, oculi in hoc taraxacum imprudenter inciderunt, lassitudo statim multum minuitur, quasi socius tacitus est, mihi silenter atmosphaeram calidam et poeticam creans.
Ramus singularis quinque taraxaci, non solum ornamentum est, sed etiam symbolum animi ad vitam. Mihi permittit pacem meam et poesin in vita celeriter mutante invenire.
Tempus publicationis: V Nonas Martias, MMXXXV