Semper sunt quidam anguli fortuiti in vita, parvas gaudia celans quae aliis ignota sunt. Nuper thesaurum inveni quod angulum illustrare et fabulam amoris narrare potest – florem ungulae cancrorum manu factum, uno caule praeditum. Similis est nuntio romantico tacito, qui tacite poesin et pulchritudinem vitae in angulo diffundit.
Petala huius mali vulgaris inter se stratificata sunt, quasi opera artis a natura accurate fabricata essent. Quaeque petala arcum naturalem praebent, marginibus leviter curvatis, quasi in aura leniter oscillantia.
Aura leniter flante, chrysanthemorum ungues cancrorum petala leviter tremunt, quasi cum viridibus plantis laete saltantes. Saepe in sella viminea sedeo, poculum theae florum paro, hoc malum cancrinum specto, et tranquillitatem pulchritudinemque vitae rusticae sentio, quasi omnes curae meae in ventum proiectae sint.
Cum lux solis per fenestram filtratur et in malum silvestre incidit, textura et splendor petalorum clare conspicitur, quasi vestigium a natura in hoc simplici spatio relictum sit. Sentietur atmosphaeram iucundissimam fieri.
Sive aestas calida sive hiems frigida sit, semper colores claros et formas veras servare potest. In quolibet angulo domus meae ponere possum sine metu ne propter mutationes ambitus pulchritudinem amittat.
Vita est quasi longa via, et modico quodam amore opus est ad eam ornandam. Haec singularis vitis malorum crabatorum, manu tena, est arcanum romanticum in angulo absconditum. Pulchritudinem et poesin vitae suo singulari modo narrat. Utamur flore tali parvo ut tactum romanticismi et caloris angulo domus nostrae addamus, vitam sapidiorem reddentes. Festina et unum eme ut iter tuum romanticum anguli incipias!
Tempus publicationis: XXX Aprilis, MMXXXV