ଯେତେବେଳେ ଡାହଲିଆ ଏବଂ ଶୁଖିଲା ଗୋଲାପର ସେହି ଯୋଡ଼ା ଡବଲ-ରିଙ୍ଗ୍ ସଜାଣିକୁ କାଚ ପ୍ରଦର୍ଶନ କେସରେ ରଖାଯାଇଥିଲା, ଅପରାହ୍ନର ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ ମଧ୍ୟ ସେହି ଜଡିତ ଫୁଲ ଶଯ୍ୟା ଆଡକୁ ଟାଣି ହୋଇଯାଉଥିଲା ପରି ମନେ ହେଉଥିଲା। ଦୁଇଟି ରୂପା-ଧୂସର ଧାତୁ ବଳୟ ଉପରେ, ଡାହଲିଆ ଫୁଲର କୋମଳ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ଶୁଖିଲା ଗୋଲାପର ତୀବ୍ର ଉତ୍ତାପ ପରସ୍ପର ସହିତ ଜଡିତ ଥିଲା। ପ୍ରକୃତ ଫୁଲର ସୁଗନ୍ଧ ବିନା, ତଥାପି ହିମିତ ରୂପ ମାଧ୍ୟମରେ, ଧକ୍କା ଏବଂ ମିଶ୍ରଣ ବିଷୟରେ ଏକ କବିତା ଲେଖାଯାଇଥିଲା। ଡାହଲିଆ ଫୁଲର ପାଖୁଡ଼ାର ସ୍ତର ଉପରେ ସ୍ତର ସହିତ ଜଡିତ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ଚୁମ୍ବନ କରାଯାଇଥିବା ଗୋଲାପର ପୋଡ଼ିଯାଇଥିବା ଚିହ୍ନଗୁଡ଼ିକ ଏକ ଅଧିକ ସ୍ପର୍ଶକାତର ପ୍ରତିଛବି ହୋଇଗଲା ଯାହା କୌଣସି ଶବ୍ଦ ପ୍ରକାଶ କରିପାରିବ ନାହିଁ।
ଗୋଲାପଟି ଡବଲ୍ ରିଙ୍ଗର ଭିତର ପାର୍ଶ୍ୱରେ ସ୍ଥିର ହୋଇଥିଲା, ଯାହା ବାହାର ପାର୍ଶ୍ୱରେ ଥିବା ବଡ଼ ଲିଲି ସହିତ ଏକ ସୁନ୍ଦର ବିପରୀତତା ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। ଶୁଖିଲା-ଭଜା ଗୋଲାପର ଆବିର୍ଭାବ ଏହି ନାଜୁକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଏକ ଅଗ୍ନିସ୍ପନ୍ଦନ ସ୍ପର୍ଶ ଦେଇଛି। ଡ୍ୟାଫୋଡିଲ୍ସରୁ ଗୋଲାପ ଆଡ଼କୁ ଦୃଷ୍ଟି ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହେବା ମାତ୍ରେ, ଏପରି ଅନୁଭବ ହୁଏ ଯେପରି ଜଣେ ବସନ୍ତର ସକାଳର କୁହୁଡ଼ିରୁ ଶରତ ଋତୁର ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡରେ ପାଦ ଦେଇଛି। ଦୁଇଟି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭିନ୍ନ ପରିବେଶ କାନଭାସରେ ମିଶିଥାଏ, ତଥାପି କୌଣସି ମତଭେଦର ଭାବନା ନାହିଁ।
ଏହାକୁ ଶୟନ କକ୍ଷର ବିଛଣାରେ ଟାଙ୍ଗିଦିଅ, ଏବଂ ଏହା ଶୋଇବା ପୂର୍ବରୁ ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଭାବରେ ଏକ ଦୃଶ୍ୟ ଆରାମଦାୟକ ହୋଇଗଲା। ଏହାକୁ ପ୍ରକୃତ ଫୁଲ ପରି ଶୁଖିଯିବା ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ, କିମ୍ବା ଧୂଳି ଅପସାରଣ ପାଇଁ ଏହାକୁ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ। ତଥାପି ଏହା ଯେକୌଣସି ସାଜସଜ୍ଜା ଅପେକ୍ଷା ଲୋକଙ୍କ ଭାବନାକୁ ସହଜରେ ସଂଯୋଗ କରିପାରିବ। ଏହି ଯୋଡା ଡବଲ୍ ରିଙ୍ଗ ଏକ ନୀରବ ପ୍ରସ୍ତାବନା ପରି କାର୍ଯ୍ୟ କରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସ୍ମୃତିକୁ ବିଭିନ୍ନ କୋଣରୁ ବାହାର କରି ଫୁଲ ଶଯ୍ୟାରେ ଏକାଠି ମିଶାଇ ଏକ ନୂତନ କାହାଣୀ ଗଠନ କରେ। ଏହାର କୌଣସି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ରଙ୍ଗ ପ୍ରଭାବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ସମୃଦ୍ଧ ଗଠନ ସହିତ, ଏହା ଏହାକୁ ଦେଖୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜର ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ଖୋଜିବାକୁ ସକ୍ଷମ କରେ।
ଏହା କାନ୍ଥରେ ଝୁଲୁଛି, ନୀରବ ଏବଂ ସ୍ଥିର, ତଥାପି ଏହାର ପାଖୁଡ଼ାର କୁଞ୍ଚନ ଏବଂ ପୋଡ଼ା ଚିହ୍ନ ସହିତ, ଏହା ସେହି ବାଟ ଦେଇ ଯାଉଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଏକ ଆବେଗପୂର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ମନୋରମ କାହାଣୀ କହିଥାଏ।
ପୋଷ୍ଟ ସମୟ: ଜୁଲାଇ-୧୭-୨୦୨୫