Tá an saol cosúil le sean-thaifead le cnaipe lúb brúiteAn ruaille buaille ó naoi go dtí a cúig, an bia mear leadránach, agus an luí gréine gan roinnt – cuireann na gnáthaimh laethúla scoilte seo pictiúr gnáthshaol fhormhór na ndaoine le chéile. Sna laethanta sin lán imní agus tuirse, bhraith mé i gcónaí go raibh pointe geal in easnamh i mo shaol, agus líonadh mo chroí le haiféala faoin mbearna idir mo dhúil i saol idéalach agus an réaltacht. Níorbh é go dtí gur bhuail mé leis an lus gréine trícheannach sin, a bhí faoi bhláth i staidiúir uathúil, gur réidhigh mé na roic i mo chroí go ciúin agus gur athfhionnaigh mé an solas i mo shaol gnáth.
Tabhair abhaile é agus cuir sa bhuidéal ceirmeach bán cois leapa é. Láithreach, soilsithear an seomra ar fad. Lonraigh an chéad ghath gréine ar maidin tríd an bhfuinneog agus thit sé ar na peitil. Bhí cuma trí GHRIAN bheaga ar na trí cheann bláthanna, ag athraonadh solais te agus lonracha. Ag an nóiméad sin, thuig mé go tobann go bhféadfadh tús chomh geal sin a bheith ag laethanta gnáth freisin. Bhíodh mé i gcónaí ag gearán go raibh an saol ró-aonfhoirmeach, ag athdhéanamh an ghnáthaimh chéanna gach lá, ach níor thug mé faoi deara go mbeadh áilleacht gan choinne i gcónaí ag fanacht liom chomh fada agus a d’aimsigh mé le mo chroí. Tá an lus na gréine seo cosúil le toscaire arna sheoladh ag an saol, ag baint úsáide as a uathúlacht chun a mheabhrú dom nach bhfuil aon ghá le bheith faoi dhraíocht ag filíocht an achair; is fiú na lúcháir bheaga atá os comhair ár súl a chothú freisin.
Lena bhláthú gearr ach geal, thug sé beocht nua isteach i mo shaol. Tugann sé le fios dom nach bhfuil filíocht na beatha le fáil sna háiteanna i bhfad i gcéin agus dosháraithe, ach i ngach nóiméad os comhair ár súl. I gcúinne éigin den saol, beidh áilleacht gan choinne ann i gcónaí a leigheasann na haiféala beaga sin agus a shoilsíonn an cosán atá romhainn.
Am an phoist: Meitheamh-03-2025