Vita est similis disco vetusto cum puga cyclica pressaTumultus et tumultus ab hora nona ad quintam, cibus taediosus et rapidus, crepusculum incommunicatum – hae quotidianae consuetudines fragmentatae imaginem ordinariam vitae plerorumque hominum componunt. Illis diebus anxietate et lassitudine plenis, semper sentiebam lucem quandam a vita mea deesse, et cor meum dolore repletum erat ob intervallum inter desiderium vitae idealis et realitatem. Non priusquam unicum illum helianthum tricapitum, qui in statu singulari florebat, conveni, rugas in corde meo tacite explanavi et lucem in vita mea ordinaria iterum inveni.
Domum fer et in albam ampullam fictilem iuxta lectum pone. Statim totum cubiculum illuminatur. Primus radius solis matutinus per fenestram effulsit et in petala incidit. Tria capita florum similia tribus parvis SOLIS videbantur, lucem calidam et fulgentem refrigantes. Eo momento, subito intellexi dies ordinarios quoque tam splendidum initium habere posse. Semper solebam queri vitam nimis monotonam esse, eandem cotidie consuetudinem repetens, sed neglexi, dummodo corde meo invenirem, semper pulchritudinem inexpectatam me exspectaturam esse. Hic helianthus est quasi legatus a vita missus, singularitate sua utens ut me admoneat non debere poesi distantiae obsedi; parva gaudia ante oculos nostros etiam digna sunt colendis.
Brevi sed splendido flore, novam vitalitatem in vitam meam infudit. Me intellegere facit poesin vitae non in locis remotis et inaccessibilibus, sed in omni momento ante oculos nostros latere. In aliquo vitae angulo, semper erit inopinata pulchritudo quae illas paenitentias minores sanat et viam futuram illuminat.
Tempus publicationis: III Iun. MMXXXV