ଜୀବନ ଏକ ପୁରୁଣା ରେକର୍ଡ ପରି ଯାହାର ଲୁପ୍ ବଟନ୍ ଦବାଇଥାଏ।। ନଅଟାରୁ ପାଞ୍ଚଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତତା, ଏକକାଳୀନ ଫାଷ୍ଟଫୁଡ୍ ଏବଂ ଅସଂଗତି ସନ୍ଧ୍ୟା - ଏହି ଖଣ୍ଡିତ ଦୈନନ୍ଦିନ କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନର ସାଧାରଣ ଚିତ୍ରକୁ ଏକତ୍ରିତ କରେ। ଚିନ୍ତା ଏବଂ କ୍ଳାନ୍ତିରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସେହି ଦିନଗୁଡ଼ିକରେ, ମୁଁ ସର୍ବଦା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି ଯେ ମୋ ଜୀବନରୁ ଏକ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ସ୍ଥାନ ହଜିଯାଇଛି, ଏବଂ ମୋର ହୃଦୟ ଏକ ଆଦର୍ଶ ଜୀବନ ଏବଂ ବାସ୍ତବତା ପାଇଁ ମୋର ଆକାଂକ୍ଷା ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ବ୍ୟବଧାନର ଅନୁତାପରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା। ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ସେହି ଏକକ ତିନି ମୁଣ୍ଡିଆ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଫୁଲକୁ ଭେଟି ନଥିଲି, ଯାହା ଏକ ଅନନ୍ୟ ମୁଦ୍ରାରେ ଫୁଟିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଚୁପଚାପ୍ ମୋ ହୃଦୟରେ ଥିବା କୁଞ୍ଚନଗୁଡ଼ିକୁ ଦୂର କରିଦେଲି ଏବଂ ମୋର ସାଧାରଣ ଜୀବନରେ ଆଲୋକକୁ ପୁନଃ ଆବିଷ୍କାର କଲି।
ଏହାକୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ ଏବଂ ବିଛଣା ପାଖରେ ଥିବା ଧଳା ସିରାମିକ୍ ବୋତଲରେ ରଖ। ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ, ସମଗ୍ର କୋଠରୀ ଆଲୋକିତ ହୋଇଯାଏ। ସକାଳର ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣର ପ୍ରଥମ କିରଣ ଝରକା ଦେଇ ଝଲକରେ ପଡ଼ି ପାଖୁଡ଼ା ଉପରେ ପଡ଼ିଲା। ତିନୋଟି ଫୁଲ ମୁଣ୍ଡ ତିନୋଟି ଛୋଟ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ପରି ଦେଖାଯାଉଥିଲା, ଉଷ୍ମ ଏବଂ ଚମକଦାର ଆଲୋକକୁ ପ୍ରତିଫଳିତ କରୁଥିଲା। ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ, ମୁଁ ହଠାତ୍ ଅନୁଭବ କଲି ଯେ ସାଧାରଣ ଦିନଗୁଡ଼ିକର ମଧ୍ୟ ଏପରି ଏକ ଚମତ୍କାର ଆରମ୍ଭ ହୋଇପାରେ। ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଅଭିଯୋଗ କରୁଥିଲି ଯେ ଜୀବନ ଅତ୍ୟଧିକ ଏକରଙ୍ଗ, ପ୍ରତିଦିନ ସମାନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ପୁନରାବୃତ୍ତି କରୁଥିଲି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଅଣଦେଖା କରିଦେଲି ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ମୋ ହୃଦୟରେ ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲି, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁବେଳେ ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିବ। ଏହି ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଜୀବନ ଦ୍ୱାରା ପଠାଯାଇଥିବା ଏକ ଦୂତ ପରି, ଏହାର ଅନନ୍ୟତା ବ୍ୟବହାର କରି ମୋତେ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛି ଯେ ଦୂରତାର କବିତାରେ ଆକର୍ଷିତ ହେବାର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ; ଆମ ଆଖି ଆଗରେ ଥିବା ଛୋଟ ଛୋଟ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଆଦରଣୀୟ।
ଏହାର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ କିନ୍ତୁ ଚମତ୍କାର ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେବା ସହିତ, ଏହା ମୋ ଜୀବନରେ ନୂତନ ପ୍ରାଣଶକ୍ତି ପ୍ରବେଶ କରାଇଛି। ଏହା ମୋତେ ବୁଝାଇ ଦିଏ ଯେ ଜୀବନର କବିତା ଦୂର ଏବଂ ଅପହଞ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ନାହିଁ, ବରଂ ଆମ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଅଛି। ଜୀବନର କୌଣସି କୋଣରେ, ସର୍ବଦା ଏପରି ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିବ ଯାହା ସେହି ଛୋଟ ଅନୁତାପକୁ ସୁସ୍ଥ କରେ ଏବଂ ଆଗକୁ ପଥକୁ ଆଲୋକିତ କରେ।
ପୋଷ୍ଟ ସମୟ: ଜୁନ୍-୦୩-୨୦୨୫